لزوم خشک کردن شیر گاو شیری قبل از زایمان

علت خشک کردن گاو قبل از زایمان چیست و چه زمانی باید این کار را انجام داد؟

خشک کردن شیر: حدود شش تا هشت هفته یا دو ماه قبل از زایمان اقدام به خشک کردن گاو می کنیم این کار چند علت دارد:

1_ بالا رفتن کیفیت آغوز

2_ طی دو ماه آخر آبستنی که رشد استخوانهای گوساله انجام می شود به جای آنکه مواد غذایی صرف تولید شیر شود صرف تولید گوساله خواهد شد و گوساله قوی تر خواهد شد. گاو فرصت کافی برای جبران کمبود های تغذیه ای خواهد داشت و با سلامت بیشتری شیردهی را شروع می کند.

3_ بافت ترشحی پستان فرصت باز سازی پیدا می کند. بافت ترشحی پستان گاو ده ماه به طور کامل کار کرده و فرسوده شده است. پس فرصت نوسازی این بافت را به او می دهیم و معمولا سلول های ترشحی عوض می شوند.

4_ برای ترمیم بافت اپی تلیال شکمبه هم به گاو فرصت داده می شود.

5_ در دوره ای که حداکثر شیردهی را داریم بیشترین غذایی که به گاو می دهیم کنسانتره است. مثل جو که میزان اسیدیته شکمبه را بالا می برد و به مخاط شکمبه صدمه وارد می شود.

6_ در دوره خشکی به دام کنسانتره نداده یا خیلی کم میدهیم و دام بیشتر از علوفه تغذیه می کند تا بافت صدمه دیده شکمبه فرصت ترمیم پیدا کند.

7_ با اجرای برنامه های تغذیه ای و مدیریتی مناسب در دوره خشکی میتوان از بروز بیماری های عفونی و بیماری های بعد زایمان جلوگیری کرد. مثلا تب شیر پس از دوره خشکی را به این دلایل در نظر می گیریم.

لزوم دادن آب کافی به گوساله، علارغم شیری که می خورد.

باتوجه به اینکه حجم زیادی از شیر را آب تشکیل می دهد، آیا لازم است به گوساله آب داد؟

بله، میکروب های شکمبه به آب نیاز دارند و محیط داخل شکمبه باید مرطوب باشد در حالیکه شیر مستقیم به شیردان می رود و بنابراین آب موجود در شیر به شکمبه راه نمی یابد. ندادن آب به گوساله می تواند باعث اسهال و مرگ گوساله شود. از روز سوم، چهارم پس از تولد باید آب ولرم در اختیار گوساله قرار گیرد. گوساله هایی که آب به شکل آزاد در اختیارشان قرار داشته است، ADG یا اضافه وزن روزانه ی بالاتری نسبت به آن هایی که آب کمتری در اختیار داشتند، دارند. میزان مصرف استارتر و غذا هم بالاتر بوده و تعداد روزهای اسهالی کمتر بوده است.

خرید گربه یا قبول واگذاری؟

خب این سوالی است که ذهن بعضی افراد را درگیر کرده آیا بهتر است گربه خریداری کنم یا از طریق آگهی های واگذاری، گربه را به صورت رایگان تحویل بگیرم.

اگر دوست دارید که خانه ی مناسبی برای یک بچه گربه ی نیازمند آماده کنید که توسط گروه نجات محل پیدا شده است در نظر داشته باشید که این احتمال وجود دارد که وقتی گربه ای را از پناهگاه میگیرد تا حدی وحشت زده باشد. این گربه ها بایستی در لانه های امن، باثبات و آرام سر کنند تا کم کم با صاحبان جدید خود خو گرفته و لحظات خوشی را سپری کنند.

برخی از گربه هایی که نجات یافته اند احتمالا اهلی نیستند. این خود نکته ی حائز اهمیتی است اگر صرفا گربه ای میخواهید که آرام روی زانوان شما بنشیند و نظاره گر اطراف باشد بهتر است گربه ی واگذاری قبول نکنید. گربه ای که تازه از پناهگاه گرفته اید احتمالا نیاز به زمان خواهد داشت که جا بیافتد ولی وقتی موفق شدید بطور جالبی خواهید دید که دیگر گربه حالت تدافعی ندارد و دوست دارد صمیمی تر باشد. این حالت از گربه واقعا برای انسان به یاد ماندنی است.

تقریبا بیشتر گربه هایی که در ایران به رایگان واگذار میشود از نژاد dsh یا میکس هستند و به ندرت گربه های نژاد دار به صورت رایگان در اختیار صاحب جدید قرار میگیرد.

اگر واقعا قصد خرید گربه را دارید بهترین کار مراجعه به یک پرورش دهنده ی مناسب است. البته یک پرورش دهنده ی مناسب به این راحتی ها پیدا نمی شود. در واقع وقتی بحث کسب و کار می شود و پول در میان میآید دیگر خیلی ها اخلاقیات را کنار می گذارند.

قبول سرپرستی یک گربه با خرید گربه تقریبا مشابه هم هستند فقط شما در ابتدا هزینه ای بابت خرید نمی پردازید . قبول سرپرستی گربه های میکس یا dsh به منظور کاهش هزینه های نگهداری نیست گربه چه میکس باشد چه نژاد دار هر دو به مراقبت نگهداری و خدمات دامپزشکی نیازمند است.

منبع: سایمون کت

مروری بر تاریخچه دامپزشکی در ایران

به گزارش سرویس فضای مجازی خبرگزاری صدا و سیما ؛ دامپزشکی صرفا به معنای درمان یک بیماری در دام نیست، بلکه این رشته نقش موثری در بهداشت عمومی و ارتقای سلامت جامعه دارد  و با فقدان دامپزشکی، بدون شک بخشی از سلامت جامعه به خطر خواهد افتاد.

دامپزشکی چیست؟

دامپزشکی دانشی تجربی است که به شناخت، درمان و پیشگیری بیماریهای حیوانات به غیر از انسان می‌پردازد. در این رشته همچنین به بیماریهای مشترک انسان و دام پرداخته می‌شود. دامپزشکی دانشی کهن است و در ایران قدیم از دامپزشک به عنوان بیطار یاد می‌شده است. واژه انگلیسی دامپزشکی یعنیveterinary برای اولین بار توسط توماس براون در سال ۱۶۴۶ به کار گرفته شد.

 دامپزشکی صرفا به معنای درمان یک بیماری در دام نیست، بلکه این رشته نقش موثری در بهداشت عمومی و ارتقای سلامت جامعه دارد و با فقدان دامپزشکی، بدون شک بخشی از سلامت جامعه به خطر خواهد افتاد. در قانون سازمان دامپزشکی کلمه دام به حیوانات اهلی، طیور، ماهی، زنبور عسل، کرم ابریشم، حیوانات آزمایشگاهی و حیوانات باغ وحش اطلاق می‌شود و مقصود از کنترل بهداشتی، بازرسی و اقداماتی است که از لحاظ پیش‌گیری و مبارزه با امراض دامی و بیماریهای مشترک بین انسان و دام لازم و ضروری است.

تاریخچه دامپزشکی در جهان

علم دامپزشکی با عبور انسان نخستین از حالت شکارچی به کشاورز متولد شد. همزمان با رواج اهلی کردن حیوانات، دامپزشکی اهمیت بیشتری یافت. در لوح حمورابی (۲۲۰۰ سال قبل از میلاد) ارزش کار فردی که به معالجه گاو و سایر حیوانات می‌پرداخته تعیین نموده‌است. بعد از سقوط امپراطوری روم و تا حدود قرن سیزدهم میلادی، اسناد کلی راجع به دامپزشکی وجود دارد. در قرون وسطی و اعراب اطلاعاتی را در مورد دامپزشکی از هند و ایران کسب نمودند. کلود بورگلا (۱۷۷۹ – ۱۷۰۲) مطالعات فراوانی بر روی اسب انجام داد و دائرةالمعارف جالبی راجع به آن به رشته تحریر در آورد.

بورگلا با همکاری آلمبرت، مالشرب، ولتر، دیدرو و تورگو اولین مدرسه دامپزشکی را در شهر لیون فرانسه تاسیس نمودند. با موافقت لوئی پانزدهم، شورای دولتی پادشاهی قانون تاسیس مدارس دامپزشکی را در تاریخ ۴ اوت ۱۷۶۱ تصویب نمود و در تاریخ ۱۰ ژانویه ۱۷۶۲ اولین مدرسه دامپزشکی در دنیا افتتاح شد. دامپزشکی همگام با پزشکی پیشرفت نموده و روشها و تکنیکهای مورد استفاده خود را بصورت مشترک با آن بدست آورده ‌است. دامپزشکی در واقع در تقاطع راه پزشکی و کشاورزی قرار گرفته و در روابط میان انسان و حیوان نقش مهمی را ایفا می‌کند.

در رشته دامپزشکی به بیماریهای مشترک انسان و دام نیز پرداخته می‌شود.

دامپزشکی کهن در ایران

در سفرنامه فیثاغورث در مورد زرتشت و آئین او نکته جالبی وجود دارد و آن نکته این است که زرتشت از فن دامپزشکی و درمان حیوانات اطلاع داشته‌است که در کتاب اوستا می‌توان نکات متعددی درباره پرورش حیوانات و روش درمان بیماریهای دام مشاهده کرد. در این کتاب برای اولین بار به طبقه‌بندی حیوانات برمی خوریم. مسئولیت پرورش و درمان بیماریهای حیواناتی چون اسب، گاو، گوسفند، شتر، سگ، و پرندگان به عهده دامپزشکان بوده‌است و دامپزشکان بدین جهت دارای مقامی ارجمند و با ارزش بوده‌اند.

علاوه بر این چون اسب در ارتش ایران باستان نقش بسیار ارزنده و مهمی داشته‌است، لذا دامپزشکانی که عهده دار تربیت و پرورش و همچنین درمان بیماریهای آنها بوده‌اند، دارای مقامی بسیار والا بوده‌اند. چنانکه رئیس اداره دامپزشکی ارتش در زمان داریوش دارای مقام سپهبدی و فرماندهی دسته سواره نظام بوده‌است. فن دامپزشکی در حدود ۵۰۰ سال بعد از میلاد مسیح در ایران به صورت علمی و کلاسیک در آمده‌است.

دامپزشکی نوین در ایران

در سال ۱۲۹۰ هجری شمسی که دولت ایران تصمیم گرفت تشکیلات ژاندارمری نوینی را پایه‌گذاری نماید از دولت سوئد عده‌ای کارشناس نظامی برای تاسیس ژاندارمری استخدام نمود که به همراه افسران سوئدی دو نفر دکتر دامپزشک نیز بودند این دو نفر افسر دامپزشک به اتفاق دامپزشکان اقدام به تاسیس مدرسه دامپزشکی برای تربیت کادر مورد احتیاج ارتش نمودند.

 در سال ۱۳۱۱ بنای دانشکده دامپزشکی ابتدا به صورت مدرسه و بعداً دانشکده گذارده شد. در ابتدای امر این دانشکده زیر نظر وزارت کشاورزی بود ولی بعد با اعزام تعداد قابل ملاحظه‌ای دانشجو به کشور فرانسه و مراجعت ایشان از وزارت کشاورزی منتزع گردید و ضمیمه دانشگاه تهران شد.

روز دامپزشکی

در سال ۱۳۶۹ شمسی نیز به دنبال تلاش برای اختصاص روزی به نام روز دامپزشکی،  ۱۴ مهر روز دامپزشکی نامگذاری شد.

در تشکیلات کنونی وزارت جهاد کشاورزی سازمان دامپزشکی کشور به عنوان سازمانی مستقل وابسته به آن وزارت شناخته شده و رئیس سازمان دامپزشکی کشور مستقیماً تحت نظارت وزیر به انجام وظیفه می‌پردازد. در استانها نیز ادارات کل دامپزشکی ودر شهرستانها شبکه دامپزشکی به طورعمودی زیر نظر سازمان مرکزی دامپزشکی وبه شکل افقی با سازمان جهاد کشاورزی و مدیریت جهاد کشاورزی شهرستان مرتبط می‌باشد.

وظایف سازمان دامپزشکی

از جمله وظایف سازمان دامپزشکی، بررسی بیماری های دامی، شناسایی مناطق و منابع آلوده و راه سرایت و طرز انتشار بیماری ها، تامین بهداشت دام کشور از طریق پیش‌گیری و مبارزه با بیماریهای همه‌گیر و قرنطینه‌ای دام و همکاری با وزارت بهداشت در امر مبارزه با بیماری های مشترک انسان و دام است.

حدود 49 درصد از بیماری های موجود در جهان بین انسان و دام مشترک است که با برنامه مدون برای واکسیناسیون دام ها، معدوم کردن دام های بیمار و نیز کنترل مرزهای جغرافیایی می‌توان تا حد زیادی از شیوع این نوع بیماری‌ها جلوگیری کرد. از جمله بیماری‌های مشترک بین انسان و دام، تب مالت، سل، هاری، مشمشه (بیماری مشترک بین انسان و اسب)، تب خونریزی‌دهنده کریمه کنگو و آنفلوانزای فوق حاد پرندگان است.

منبع: خبرگذاری صدا و سیما

توصیه روان‌شناسان: کودکان را از تماشای ذبح حیوانات دور کنید.

دست در دست والدین، شاهد مراسم عزاداری و برپایی دسته جات در کوی و برزن است که به ناگاه مردی قوی هیکل، گوسفندی را به زمین می‌زند و لحظه‌ای بعد خیابان رنگ خون می‌گیرد؛ صحنه‌ای که تجربه‌ای بسیار خشن و غیر قابل تصور را برای کودک رقم می‌زند و تفکر عینی او را همزمان با ذبح، قربانی می‌کند.

به گزارش حکیم مهر به نقل از ایسنا، فرقی نمی کند صدای هلهله شادی باشد یا بر طبل غم کوبیدن؛ حیوانی باید قربانی رسمی نانوشته در قانون و عرف شده تا قضا و بلا دور شود. درستی یا نادرستی فلسفه قربانی موضوع چندان بغرنجی نیست بلکه آن چه بیش از همه در محافل روانشناسان و جامعه شناسان دغدغه محسوب می شود، تماشای سربریدن آن در رده های سنی مختلف بخصوص کودکان است.

کودکانی با روحیه حساس و شکننده که کوچکترین تماشاگران آیین قربانی در جریان برگزاری این مراسم هستند و تماشای سر بریدن موجود جاندار زیبا و معصومی که تا ساعتی پیش همبازی آنان بوده قطع به یقین تجربه ای بسیار خشن و غیرقابل تصور است. ذبحی که در نگاه مسئولان، انجام آن در منازل اقدامی غیربهداشتی است که باید تحت نظر ناظران دامپزشکی انجام شود اما ابعاد روحی روانی آن مغفول مانده است.

مراقب ذبح شدن حال و آینده شاهدان کوچک باشیم.

به باورکارشناسان، تجربه نشان داده است برخی کودکان پس از مبهوت شدن در برابر چنین تجربه ای عکس العمل های شدید از خود نشان داده و حتی به عوارضی همچون لکنت زبان یا شب ادراری و کابوس های شبانه مبتلا شده یا اقدام برای تجربه چنین رفتاری با حیوانات دیگر یا همبازی ها کرده اند.

در همین راستا، «عطیه سروش» روانشناس بالینی هم در گفت و گو با خبرنگار اجتماعی ایرنا، به تبعات مشاهده ذبح حیوانات توسط کودکان اشاره کرد و گفت: ایجاد ترس، حملات حرکتی و پرخاشگری های ناخواسته و وحشت زا از جمله آثار سوء ذبح قربانی در حضور کودکان است. به عبارتی دیگر، دیدن تصاویر خشن چه از طریق مشاهده فیلم یا بصورت عینی در کوی و برزن، کودکان را دچار خشونت ها و برون ریزی هایی می کند که آثار سوء آن سال ها بر ذهن و روح کودک باقی می ماند.

وی ادامه داد: ترس و هیجان شدید برای کودکان تبدیل به بیماری های سایکوسوماتیک می شود، یعنی بیماری که علتش یک مساله روانشناختی است ولی حالت و عوارض آن همچون سردرد، لکنت زبان، شب ادراری، عدم تکلم عوارض آن جسمانی است.

سروش با یادآوری این موضوع که مشاهده ذبح به نوعی به عادی سازی کشتن در نگاه کودک منجر می شود، خاطرنشان کرد: تفکر کودکان عینی است؛ آن چه را می بیند می پذیرد و در اثر مشاهده اینگونه صحنه ها به این نتیجه دست خواهند یافت که به راحتی می توان جان موجود دیگری را گرفت.

این روانشناس بالینی ضمن تاکید بر این که این گونه تصاویر به شدت برای کودکان منع می شود و اجرای آن به نوعی کودک آزاری محسوب می شود، خاطرنشان کرد: به خانواده ها توصیه می شود تا با مراقبت های خاص مانع مشاهده این تصاویر توسط کودکان شوند و برای اجرایی کردن مراسم قربانی و رسم و رسومات این چنینی، تدابیری بیاندیشند.

وی توصیه کرد: اگر قرار است حیوانی قربانی شود، چه خوب است در مکان بهداشتی و به دور از چشم کودکان صورت گیرد نه در کوی و برزن تا کمتر شاهد عوارض سوء آن در میان کودکان و نوجوانان باشیم.

دین آرامش بخش است خشونت را در آن وارد نکنیم.

«اصغر کیهان نیا» دیگر روانشناس بالینی هم در گفت و گو با خبرنگار اجتماعی ایرنا، با تاکید بر این که برگزاری برخی مراسم هایی که در آن خون و خشونت حرف اول را می زند منجر به نهادینه شدن خشونت در کودکان می شود، اظهار داشت: متاسفانه در برپایی مراسم عزاداری، تغییراتی ایجاد شده و آن را بیشتر به نمایش تبدیل کرده است. به عبارتی دیگر مراسمی که باید عین متانت و وقار انجام شود وارد یک هدف دیگری شده و از وضعیت خود خارج شده است.

وی ادامه داد: این در حالی است که این گونه تغییرات، به دین هم لطمه وارد و دینی که منشا آرامش، امنیت و صلح است را به نوعی دیگر معرفی می کند.

به باور این روانشناس بالینی، کودکان بسیاری از مسائل را نمی دانند و متوجه نیستند که ذبح گوسفند یا گاو به چه منظوری است؛ والدین هم به آن ها توضیح نمی دهند. در این حالت، کودک ناآگاه از اوضاع وقتی این کار و خون ریزی را مشاهده می کنند خشونت در او نهادینه می شود. اینجاست که ترس های شبانه، همزادپنداری ها در قالب خشونت پیدا می کنند که تاثیرات منفی برآنان ایجاد می کند.

وی افزود: ضمن این که ندانستن معنا و مفهوم این مسائل نوعی خشم فروخفته در آنان به وجود می آورد. خشمی که قابل کنترل هم نیست علاوه بر این که تاثیر بدی بر روی بچه ها می گذارد برای دین هم ضرر دارد.