فضای مناسب نگهداری خرگوش

خرگوش‌ها به عنوان یه حیوان خانگی محبوب شناخته می‌شوند. نگهداری از این حیوان می‌تواند تجربه جالبی باشد اما باید از نیازهای او آگاهی کاملی داشته باشید. نگهداری از خرگوش یک کار موقتی نیست. در صورت مراقبت اصولی، ۸ تا ۱۲ سال عمر می‌کنند. انتخاب وسایل مناسب برای نگهداری از خرگوش بخشی از برنامه مراقبت و نگهداری از آن‌هاست.

یکی از مسائل مهم فضای نگهداری خرگوش است. به صورت کلی، فضای قفس باید به اندازه‌ای باشد که خرگوش فضای کافی برای ایستادن، دراز کشیدن و حرکات آزادانه داشته باشد. منظور از حرکات آزادانه اینست که به راحتی بتواند حداقل سه یا چهار جهش کامل انجام بدهد. در صورتی که اندازه قفس مناسب نباشد ممکن است خرگوش دچار زخم پا بشود و یا احساس نا‌امنی بکند.

کف قفس خرگوش‌ها نباید سیمی باشد. همچنین باید دارای بستر مناسبی باشد. هر بستر غیرخشنی که قابلیت فنری و ضربه‌گیری داشته باشد برای خرگوش‌ها مناسب است که در این بین بسترهای تجاری استاندارد خرگوش و جوندگان ایده ال‌ترین گزینه ممکن است که این بسترها قابلیت جذب مناسبی نیز دارند.

درصورتی که به هر دلیلی به بسترهای تجاری استاندارد دسترسی نداشتیم می‌توانیم از “کاه و کلش” که بقایای ساقه غلاتی همچون گندم، جو و ذرت می‌باشد به عنوان بستر استفاده کنیم.

دقت شود که بدلیل تجاری نبودن این مواد پیش از هر نوع استفاده باید یک بار در آب جوشانده شوند و پس از خشک شدن قابلیت قرار‌دادن در جایگاه خرگوش را دارند. همچنین پیش از استفاده باید بخوبی بررسی شوند تا قطعات تیز و برنده و ناخالصی‌های خطرناک داخل آنها وجود نداشته باشد.

نکته مهم درخصوص بستر مناسب خرگوش‌ها این است که نه تنها جنس بستر حائز اهمیت است بلکه ضخامت بستر نیز اهمیت دارد. به همین دلیل باید توجه شود که چه در مورد بستر تجاری استاندارد و چه در مورد کاه و کلش، باید حداقل ضخامت 10-15 سانتی‌متر بستر در کف جایگاه خرگوش ریخته شود.

نکاتی راجع به مراقبت های دهان و دندان خرگوش

مشکلات و بیماری های مربوط به دهان و دندان از شایع ترین معضلات در میان خرگوش ها می باشد. برخی از این مشکلات قابل پیشگیری هستند، برخی درمان موقت لازم دارند ولی برخی موارد ممکن است تا آخر عمر همراه حیوان باشد. با این حال چنانچه تحت کنترل باشند عموماً تأثیری بر روی کیفیت زندگی و یا طول عمر حیوان ندارند. 

رایج ترین معضل در میان بیماری های دهان و دندان، بد قرار گرفتن دندان های بالا و پایین می باشد. هنگامی که دندان ها مرتب قرار نگیرند، به خوبی بر روی یکدیگر چفت نمی شوند و به دنبال آن رشد بی رویه خواهند داشت. 

بد قرار گرفتن دندان های پیشین: معمولاً هنگامی اتفاق می افتد که دندان های پیشین پایین در جلوی دندان های بالایی قرار می گیرد. به دنبال آن، دندان های پیشین پایین بیش از حد و به طرف خارج از دهان حیوان رشد کرده و دندان های بالایی به داخل دهان کج می شود. این عارضه به راحتی توسط صاحب حیوان قابل رویت و تشخیص است. 

بد قرار گرفتن دندان های عقب: این عارضه به تنهایی یا به همراه بد قرار گرفتن دندان های پیشین اتفاق میفتد. معمولاً شکل این عارضه بدین صورت است که گوشه هایی از دندان بالایی به سمت داخل گونه و گوشه هایی از دندان پایین به سمت زبان پیش روی می کند. به دنبال این عارضه نه تنها زخم ها و جراحت هایی بر روی زبان و داخل گونۀ حیوان ایجاد می شود که دردناک است بلکه راه را برای عفونت های دهانی باز می کند. 

سایر بیماری هایی که ظاهری مشابه دارند شامل تنبلی روده، آبسۀ دندان، بیماری های کلیوی و سنگ مثانه است. 

با ویزیت دامپزشک عدم تطابق دندان های پیشین قابل تشخیص است. خودتان نیز، مرتب دندان های خرگوشتان را چک کنید تا هرگونه زائده ای را متوجه گردید؛ چک کردن روزانه شما را از تغییرات منحرف می سازد بنابراین بهتر است هر هفته یا هر دو هفته یکبار این کار را انجام دهید. هر گاه که به دامپزشکی مراجعه می کنید از دکترتان بخواهید که دندان های پیشین و عقبی را چک کند. دندان های عقب حداقل یکی دوبار در سال بایستی معاینه شوند.

بهترین درمان برای خرگوش خانگی شما شامل ترکیبی از مراقبت های خانگی و ویزیت های دامپزشکی حرفه ایست بنابراین به طور مرتب حیوان را برای ویزیت دندان ها به دامپزشک ببرید.

منبع: itpet

آموزش دستشویی به خرگوش

دستشویی خرگوش:

خرگوش ها بسیار زود دستشویی کردن در مکان مناسب و تعیین شده را یاد می‌گیرند.

خرگوش ها در طبیعت معمولا یک جا یا دو جا را برای دستشویی خود انتخاب می‌کنند، صاحبانشان می‌توانند ظرف دستشویی را در این مکان ها قرار دهند.

بستر:

در ابتدا به یک بستر مناسب احتیاج دارید. ممکن است خرگوش شما علاقه به دراز کشیدن در بستر دستشویی خود را داشته باشد و هر چند وقت یکبار بستر را گاز بگیرد، بنابراین یک ماده جذب کننده برای امنیت خرگوش از خوردن مدفوع نیاز است و بستر باید قدرت جذب بالایی داشته باشد .

از خاک رس یا خاک دستشویی گربه استفاده نکنید، همچنین از استفاده تراشه چوب سرو و صنوبر خودداری کنید.

جعبه:

برای جعبه دستشویی، جعبه دستشویی گربه بهترین کار را انجام می‌دهد. اگر چه جعبه های کوچک را می‌توانید برای خرگوش استفاده کنید اما فقط برای خرگوش های کوچک کارایی دارد.

اگر خرگوش شما علاقه به برگرداندن ظرف دارد یا در کنار آن دستشویی می‌کند یک مقدار خلاقیت لازم است. سرپوش گذاشتن برای ظرف دستشویی بسیار مناسب است، یا یک دستشویی سنگین تر انتخاب کنید.

دستشویی در سایز بزرگ می‌تواند حتی برای خرگوش های کوچک هم کارآمد باشد و وزن ببشترش باعث می‌شود که دستشویی برنگردد.

اگر خرگوشتان سعی بر برگداندن یک دستشویی می‌کند، شما دستشویی سنگین تری برایش تهیه کنید.

قرار دادن جعبه دستشویی:

برای شروع، خرگوش را در محلی گذاشته و بر کارش نظارت کنید. هر جا که خرگوش شما شروع به ادرار و مدفوع کردن را انتخاب کنید، در غیر این صورت کار شما بسیار مشکل می‌شود، در ابتدا خرگوش را در قفس خود نگه دارید؛ ابتدا با یک ظرف محدود دریک فضای محدود شروع کنید.

هرجا که خرگوش دستشویی کرد را ضدعفونی کنید تا زمانی که خرگوش ظرف دستشویی را انتخاب کند یا گوشه دیگری از قفس را انتخاب کند.

اگر این مورد را دیدید، توالت را جا به جا کنید و در جایی قرار دهید که خرگوش آنجا را می‌پسندد.

توالت را در جایی قرار دهید که هم خرگوش ترجیح بدهد و هم از لحاظ شما جای مناسبی باشد هر دو این ها ضروری هستند و باید رعایت شوند.

اولین بار که خرگوش شما از ظرف دستشویی خود استفاده کرد، آن ناحیه را قبول کنید و خرگوش را به همان ناحیه محدود کنید و در ظرف دستشویی خرگوش اسباب بازی مورد علاقه اش را در قرار دهید.

علائم ادرار و مدفوع خرگوش را در محل مشاهده کنید (معمولا در پشت دم کمی علامت برجا میماند). خرگوش شما در چند جا دستشویی می‌کند سعی کنید این تعداد را محدود به یک مکان کنید. اگر خرگوش شما از جعبه دستشویی استفاده کرد به او یک تشویقی بدهید.

وقتی که اتفاق افتاد و شما خرگوش را محدود به یک جای دستشویی کردید، باز هم خرگوش شما کاملا نمی‌تواند به دستشویی کردن در ظرف عادت کند و ممکن است گاهی اوقات اینکار را در مکان دیگری انجام دهد.

بیماری ویروسی خون ریزی دهنده خرگوش (VHD)

Rabbir Viral Gemorrhagic Disease یک بیماری بسیار واگیردار است که توسط کلسی ویروس ها ایجاد می‌شود. 

خرگوش های گونه oryctalagus cuniculs (که شامل خرگوش های اهلی و وحشی اروپایی می‌شود) تنها خرگوش هایی هستند که به این بیماری مبتلا می‌شوند. این بیماری برای اولین بار در سال ۱۹۸۴در کشور چین دیده شد و امروزه در بسیاری از کشورهای آسیایی، قسمت اعظم اروپا، استرالیا و نیوزلند دیده می‌شود.این بیماری در مارچ ۲۰۰۰ در یک مرکز پرورش خرگوش که از ۲۷خرگوش خانگی نگهداری می‌شد اتفاق افتاد تا ماه آپریل ۲۵ خرگوش از ۲۷ خرگوش موجود مردند و دو خرگوش باقی ماند که برای کنترل به روش مرگ راحت یا انسانی (euthanasia) کشته شدند. گرچه که به نظر می‌رسد شیوع بیماری محدود بوده و منشا شیوع آن هنوز ناشناخته است. نشانه های بالینی شامل تب، بی حالی، کاهش اشتها، اسپاسم یا گرفتگی عضلات و مرگ ناگهانی است. اگرچه بعضی از خرگوش ها ممکن است بدون هیچ علایم بالینی به شکل ناگهانی بمیرند. (مرگ به طور متوسط ۱تا۳ روز بعد از آلودگی اتفاق می افتد.)

عامل ویروسی این بیماری بسیار مقاوم است (می تواند به مدت ۱۰۵ روز در دمای اتاق و ۲۲۵ روز در دمای ۳۸درجه سانتی گراد زنده باقی بماند) و می‌تواند براثر تماس با خرگوش های آلوده یا مدفوع و محصولات آن ها و یا حشرات و جوندگان انتقال یابد.

خرگوش هایی که از این بیماری جان سالم به در می‌برند ممکن است ناقل باشند و بیماری را به خرگوش های دیگر انتقال دهند.

هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد. استفاده از واکسن هایی که حاوی ویروس کشته شده هستند گسترش یافته و در کشورهایی که اندمیک شده استفاده می‌شوند.

چندین روش برای محافظت از ابتلای خرگوش به بیماری وجود دارد:

خرگوش های خود را در محیط بسته یا در خانه نگهداری کنید.

خرگوشی که با محیط بیرون ارتباط دارد بیشتر در خطر است.

جمعیت حشرات محل نگهداری خرگوش ها را کاهش دهید.

قبل از تماس با خرگوش دست های خود را بشویید خصوصا اگر قبلا با خرگوش های دیگر یا افرادی که خرگوش دارند در تماس بوده اید.

لباس ها و کفش های خود را پس از ارتباط با خرگوش ها بشویید.

خرگوش های جدید را پنج روز قرنطینه کرده و عذایشان را از بقیه جداکنید و به طور مرتب محل زندگی خرگوش هارا تمیز و ضدعفونی کنید.

یک بیماری به شدت مسری، سخت و کشنده است و گرچه انسان ها یا حیوانات دیگر را آلوده نمی‌کند اما به سرعت بین خرگوش ها گسترش می یابد و نتایج مرگباری دارد.

همه چیز درمورد خوکچه ی هندی

در این مقاله وبسایت مرجع دامپزشکی ایران، هر آنچه مربوط به خوکچه هندی لازم است بدانید را فرامیگیرید.

خوکچه هندی(guinea pigs) حیوانی است که بسیاری از “اولین” ها را به خودش اختصاص داده است. او اولین جونده‌ای است که به خانه های انسان‌ها راه پیدا کرد. یکی از اولین پستانداران کوچک بود که به فضا فرستاده شد (در نهم مارچ 1961 به همراه یک موش و سگ). همچنین او یکی از اولین گزینه‌های خوب به عنوان حیوان خانگی برای بسیاری افراد است.

تاریخچه و منشاء

بحث جالبی در مورد ریشه نام خوکچه هندی است چراکه خوکچه هندی‌ها نه اهل هند و گینه نو هستند و نه واقعا خوک هستند! در عوض، جونده‌ای از علفزارهای آمریکای جنوبی است که سرخپوست‌های اینکان آن‌ها را اهلی کرده‌اند. آن‌ها این حیوانات را برای مصرف غذایی نگهداری می‌کردند. پخت این حیوانات بی‌شباهت به شیوه پخت بچه خوک نبوده است. از دیگر دلایل نگهداری این حیوانات قربانی کردن آن‌ها برای خدایان بوده است. کاشفان اروپایی که از دنیایی جدید باز می‌گشتند این حیوان را به همراه خود به اروپا آوردند. این حیوان در دهه 1770 به عنوان حیوان خانگی و فانتزی به آمریکا آورده شد.

خوکچه‌های هندی بیشتر شبیه به جوندگانی مانند خرگوش هستند تا موش. خوکچه هندی‌های اهلی معمولا حدود 25 تا 30 سانتی‌متر طول و به هنگام بلوغ وزنی بین 900 تا 1300 گرم دارند. این جونده پاهای کوتاه و بدنی تپل و بدون دم دارند. برخلاف بسیاری دیگر از جوندگان ، خوکچه هندی‌ها خوب از جایی بالا نمی‌کشند و غذا را با پاهای خود بر نمی‌دارند یا برای آینده خود غذا ذخیره نمی‌کنند. متوسط طول عمر آن‌ها چیزی بین 5 تا 10 سال است.

ظاهر

رنگ خوکچه‌های هندی خانگی از قهوه‌ای آگوتی (مانند خویشاوندان وحشی‌شان) تا نقره‌ای براق و یاسی متغیر است. حتی رنگ لاک لاکپشت نیز (ترکیبی از سفید، قرمز و مشکی) نیز در آن‌ها دیده می‌شود. بعضی از آن‌ها پوشش مویی نرمی دارند و برخی دیگر مانند پانک-راکرها موهایی همیشه ایستاده دارند. می‌توانید خوکچه‌ هندی آمریکایی با موهای کوتاه یا از مدل به اصطلاح فشن با موهایی به بلندی 40 تا 45 سانتی متر بگیرید. تنوع آن‌ها تقریبا بی انتهاست.

نگهداری

یک خوکچه هندی خوشحال و سالم به ملاحظات نگهداری مختلفی نیاز دارد. میزان مدفوع آن‌ها بسیار زیاد است. هر ظرف ناپایداری در اطرافشان را وارونه می‌کنند و ممکن است در ظرف غذا یا آبشان ادرار یا مدفوع کنند و در بطرهای اطراف قفسشان غذای نیم جویده و بزاق دهانشان را بریزند. با این پیش‌زمینه ذهنی باید بدانید که حفظ سادگی در محل زندگی خوکچه هندی بهترین شیوه است.

یک قفس پلاستیکی، فلزی یا سیمی با ابعاد حداقل 46 در 46 سانتی متر فضای کافی برای یک خوکچه هندی بالغ را فراهم می‌کند. البته بدیهی است که هر چه این میزان فضا بیشتر باشد آنها بیشتر لذت می‌برند. از آن‌جا که خوکچه ها در بالا رفتن و جهیدن خوب عمل نمی‌کنند، قفسی با ارتفاع بین 22 تا 25 سانتی‌متر برای او کافی است. در این حالت میتوان بالای قفس را باز گذاشت. مسلما اگر حیوانات شکارچی دیگری مانند یک گربه فضول یا سگ در خانه دارید باید بالای قفس کاملا پوشیده باشد. کف قفس نیز می‌تواند یکدست یا سیمی باشد. مش سیمی (توری) در کف قفس با ابعاد 12 در 38 میلی متر می‌تواند خطر آسیب به پا را به حداقل برساند اما با این حال کف یکپارچه ارجحیت دارد.

خوکچه‌های هندی نیاز به مراقبت‌های خانگی خیلی خوب دارند. باید برایش بستری بسیار تمیز، جاذب و نسبتا عاری از گرد و خاک فراهم کنید که به آسانی قابل تعویض نیز باشد. از نوارهای کاغذهای باطله و تراشه‌های چوبی می‌توان به عنوان مثال خوبی از بستر مناسب نام برد. از استفاده از تراشه‌های درخت سدر (نوعی درخت شبیه به کاج) و هر نوع چوبی که روغن داشته باشد پرهیز کنید.

بستری که از چوب ذرت تشکیل شده باشد اغلب دارای باکتری‌ها و قارچ‌هاست و از اینرو توصیه به استفاده از آن نمی‌شود. هر بستری که استفاده می‌کنید باید آن را به طور منظم تعویض کنید تا از انباشته شدن آمونیاک ناشی از ادرار و مدفوع خوکچه هندی در آن جلوگیری کنید. آمونیاک می‌تواند اثرات نامناسبی در حیوان شما بگذارد و باعث تحریک بینی، ریه و چشم‌های او شود. در صورتیکه به این موضوع توجه نشود می‌تواند به یک مسئله مرگبار برای حیوان خانگی شما تبدیل شود. تهویه هوای مناسب یک ضرورت در نگهداری خوکچه هندی است. در صورتیکه کف قفس یکپارچه است باید بستر او حداقل دوبار در هفته تعویض شود.

خوکچه های هندی نیاز به فضایی برای مخفی شدن دارند. یک جعبه مقوایی یا چوبی در دار راه حل خوبی برای این نیاز آن‌ها است. در صورتیکه حیوان جعبه‌ها را جوید یا کثیف کرد، آن‌ها را عوض کنید. اگرچه، این جونده‌ها به خوبی بالا نمی روند، اما همچنان دوست دارند از سطوح شیب دار و تاقچه‌های کم ارتفاع و ایمن بالا بروند.  آنان از جستجو و غوطه‌ور شدن در یونجه و کاه نیز لذت می برند. همچنین خوب است بدانید که شما می‌توانید استفاده از جعبه مخصوص برای دستشویی را به خوکچه هندی بیاموزید.

تغذیه

خوکچه‌ها مخلوقات عادتند. آن‌ها به راحتی تغییری در بافت، ظاهر، مزه و ارائه غذا و آب شان را نمی‌پذیرند. در هنگام غذا به خوکچه هندی خود از غذاها و سبزیجات دیگر مخصوصشان را بدهید تا به تغییر و تنوع عادت کنند.

نیازهای تغذیه‌ای برای خوکچه هندی بالغ عقیم شده، مادر بدون شیر دهی، خوکچه هندی بی تحرک و …  به خوبی سایر پستاندارن کوچک گیاهخوار به پایه گذاری نشده است. پلت تازه خوکچه هندی ( 18 تا 20 درصد پروتئین و 10 تا 16 درصد فیبر) بخش اصلی رژیم غذایی این حیوان را تشکیل می‌دهد.

ویتامین C را به آب آشامیدنی حیوان بیافزائید. ویتامین C حساس به نور بوده و 50 درصد از خاصیت خود را طی 24 ساعت اول از دست می دهد. بطری حاوی ویتامین C را با فویل یا یک جوراب بپوشانید، آب را عوض کنید و روزانه مقداری ویتامین C به آن اضافه کنید. بسیاری از خوکچه ها از طعم قرص های جویدنی ویتامین C خوششان می آید و می توان نحوه خوردن آن را به آنها آموزش داد. مقدار ویتامین C مطلوب روزانه یک یا دو میلی‌گرم به ازای هر 100 گرم وزن حیوان می باشد . میانگین وزن خوکچه بالغ نر 900 تا 1200 گرم و خوکچه بالغ ماده 700 تا 900 گرم می باشد . از آنجائیکه ویتامین C حلال در آب بوده و کلیه ها مازاد آن را دفع می کنند ، به ندرت مشکل از مصرف بیش از حد آن به وجود میاید.

دغدغه‌ها ویژه‌ی خوکچه هندی

از آنجائیکه حیوان خانگی شما در شب فعالیت بیشتری دارد ، در طول روز نیاز به گذراندن ساعات آرام برای استراحت دارد . قفس را در فضایی دور از سروصدا و هیجان قرار دهید. خوکچه های هندی در هوای سرد مقاومت بیشتری دارند تا هوای گرم. دمای بالا همراه با رطوبت بالا ممکن است موجب گرمازدگی حیوان شود. قفس را در اتاق در معرض نور مستقیم خورشید قرار ندهید و دمای اتاق را بین 18 تا 20 درجه سانتی گراد ثابت نگه دارید.

تمامی خوکچه های هندی باید در رژیم غذایی خود، ویتامین ) C اسید اسکوربیک) دریافت کنند. بدن آنها مانند بدن انسان قادر به ساخت ویتامین نیست. اگرچه به پلت‌های تجاری ویتامین C افزوده می شود، اما این قرص‌ها اغلب در عرض 5 الی 6 هفته از تاریخ روی بسته بندی خاصیت خود را از دست می دهند.

اگر حیوان خانگی شما به اندازه کافی ویتامین C دریافت نمی‌کند، در این صورت به آن‌ها سبزیجات و میوه مانند گواوا (میوه نواحی حاره ای آمریکا) ، پرتقال و لیمو با پوست، جعفری، جوانه بروکسل، کلم بروکلی، کلم برگ، گیاه خردل و کیل  به آنها بدهید که همگی دارای 20 میلی گرم ویتامین C یا بیشتر در هر 28 گرم داشته باشند.

منبع: PETMAGZ