راز موفقیت «کالج دامپزشکی رویال لندن» در کسب عنوان برترین دانشکده دامپزشکی جهان چیست؟ / دکتر محمد نوری

«دکتر محمد نوری» استاد پیشکسوت دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهید چمران اهواز، در یادداشتی ذیل خبر «کالج دامپزشکی رویال دانشگاه لندن به عنوان برترین دانشکده دامپزشکی جهان در سال ۲۰۲۱ معرفی شد» نوشت:

به عنوان فارغ‌التحصیل این دانشکده در سال 1981 دوست دارم برای همکاران جوان کمی از قدیمی‌ترین دانشکده دامپزشکی دنیا بعد از دانشکده دامپزشکی لیون فرانسه صحبت نمایم تا شاید دلیل این موفقیت را بهتر بدانیم.

من در خرداد 1357 با استفاده از بورس وزارت علوم برای اخذ PhD به این دانشکده معرفی شدم. البته من با واسطه استاد خودم در دانشکده دامپزشکی تهران آقای دکتر حسینیون، که هرکجا هست در صحت و سلامت باشد، از بخش داخلی آن دانشکده پذیرش گرفته بودم.

صبح روز 30 خرداد از فرودگاه آبادان با استفاده از تخفیف دانشجویی با 1000 تومان خرید بلیط به لندن رفتم. روز بعد به دانشکده دامپزشکی که در خیابان Camden town بود رفتم. با ساختمانی بسیار قدیمی که روی در آن نوشته شده بود «تاسیس 1791» مواجه شدم. وقتی وارد شدم و به آموزش رفتم، مسئول آموزش مدارک من را دید و گفت شما باید به مجتمع بیمارستانی ما در خارج از لندن بروید و در آنجا مستقر شوید. ضمن خداحافظی در راهرو با مرحوم دکتر اردلانی که بورسیه دانشگاه ارومیه برای آناتومی بودند و بعد با دکتر سهرابی بورسیه پاتولوژی دانشگاه تهران که از اساتید خودم بودند برخورد کردم و بسیار مرا راهنمایی نمودند.

من روز بعد به مجتمع درمانگاهی که در خارج از لندن قرار داشت رفتم. در این قسمت مجتمع کلینیکی برای نشخوارکنندگان، تک‌سمی‌ها و حیوانات کوچک وجود داشت. این کلینیک شبانه‌روزی بود. تمامی شب‌ها تا صبح تعداد زیادی کیس به درمانگاه ارجاع می‌شد که توسط اینترن و رزیدنت ویزیت می‌شدند. یک مجتمع فارم آموزشی به نام Boltons Park Farm در این مجموعه جهت آموزش وجود داشت. کتابخانه، خوابگاه دانشجویی، زمین فوتبال، استخر شنا و سایر تاسیسات ورزشی و یک مجتمع خوابگاهی.

دوره دامپزشکی در لندن 5 سال بوده که شامل 2 سال علوم پایه و از سال سوم دانشجویان به خوابگاه مجتمع کلینیکی و فارمی منتقل می‌شدند. من حدود 3.5 سال در این مجتمع بودم و ضمن کار روی پایان‌نامه PhD ، در زمان بیکاری در کلینک حاضر می‌شدم. سرپرست بخش داخلی پرفسور بل، بخش مامایی آرتور و بعد نوکس و جراحی پرفسور ون، ادوارد و گیرینگ بودند که همگی از بزرگان دامپزشکی جهان بودند و هستند.

آنچه من می‌خواهم اینجا بگویم، نظم و انضباط این دانشکده کوچک ولی بسیار آموزشی بود. دانشجویان در هر بخشی باید تکلیف می‌نوشتند. اکثر روزهای هفته بعد از شام 2 تا 3 ساعت کلاس در ارتباط با یک موضوع توسط یک مدعو برگزار می‌شد. هر هفته در روزهای شنبه برای دامداران و یا پرورش‌دهندگان سگ کلاس تشکیل داده می‌شد. در تعطیلات رسمی که خوابگاه تعطیل می‌شد، کلاس‌های یک هفته تا 2 هفته‌ای برای دامپزشکان برگزار می‌شد که بسیار از خارج از کشور هم شرکت می‌نمودند.

نکته مهمی که در این دانشکده با آن روبرو شدم، موضوعاتی که به عنوان پایان‌نامه مورد تحقیق قرار می‌گرفت، عمدتاً موضوعاتی بود که یک معضل مملکتی را حل می‌نمود. دانشکده از مدیریت علمی بسیار بالایی برخوردار بود. رؤسای دپارتمان‌ها همه از دانشمندان برجسته زمان خود بودند.

من وقتی وارد آن محیط شده بودم، تا مدت‌ها در شوک این همه تفاوت آموزشی و مدیریتی به سر می‌بردم. بیشترین سعی را در این دوره نمودم که دلایل این همه موفقیت را آموزش ببینم و بیایم و آنها را در ایران عزیز به‌کار ببندم. در سال 60 پس از اخذ مدرک برگشتم و از آن زمان تا کنون همچنان در تلاش. والسلام.