نفخ در سگ

نفخ می تواند موجب ایجاد مشکلاتی در سگ شود و این مشکلات  در زمانی رخ می دهد که باکتری سیستم گوارشی  نقص پیدا کرده و نتواند غذا را هضم کند، بنابراین تولید گاز می کند. 

این گفته درست است که می گویند  بعضی از بدنها برای نفخ کردن مساعد تر هستند. برای رفع این مشکل چه کاری باید انجام داد؟

عوامل به وجود آورنده ی نفخ در سگ:

۱- سگ های بزرگ جثه به میزان زیادی غذا می خورند در اثر خوردن سریع و بلع هوا به همراه آن و سپس نوشیدن میزان زیادی آب و حرکات شدید بدنی بعد از آن باعث میشود تا معده ی سگ بسیار سنگین شده و در اثر فعالیت حرکات پاندولی انجام داده و به دور خود بپیچد.

۲- از زمانی که بعضی از سگها مبتلا بهGDV بدون آثار پر بودن غذا و یا آب درون معده شناسایی شدند، نظریه های جدید شروع به شکل گیری کردند. از جمله:

الف) در سگهای پیر، انقباضات عادی معده ضعیفتر شده و غذا و هوا میتوانند بیشتر از زمان نرمال در معده بمانند در نتیجه سنگینی معده باعث پدیده پیچ خوردگی میشود.

ب) همچنین در نظریه ی دیگری آمده است که در سگهای پیر، طحال به علت احتقان و سرطان میتواند دچار بزرگ شدگی شود و از آنجا که طحال بصورت آناتومیکی بسیار نزدیک معده است میتواند آن را درگیر کرده و آن را سنگین و پاندولی نماید و سپس باعث پیچ خوردگی آن شود.

به دلیل اینکه پیچ خوردگی معده یک تهدید کننده جان حیوان محسوب میشود باید فورا حیوان تحت عمل جراحی قرار گیرد و به حیوان شانس دوباره زندگی داده شود.

علایم:

۱-حرکت کردن سخت و کوشش برای استفراغ

۲-ریزش بزاق

۳-له له زدن و تقریبا برآمدگی شکم که لمس آن سخت و دردناک است.

بعد از بروز چنین علایمی سگ زمین گیر شده و بعد از چند ساعت خواهد مرد.

در چنین شرایطی باید سریعا حیوان را نزد دامپزشک برد

راهکار

● حبوبات را از غذای او حذف کنید

حذف کردن حبوبات در رژیم غذایی سگ موجب تغییراتی می شود.

● از غذا دادن خود به سگ ، خودداری کنید

اگر از غذایی که دارید می خورید به سگتان بدهید و یا اینکه غذایش را نوع غذایش را عوض کنید موجب تولید گاز در معده اش می شود. 

اگر به سگتان به میزان زیاد بیسکویت سگ دهید می تواند موجب تولید گاز در معده اش شود.

● فعالیت بدنی

سگ خود را ورزش دهید. فعالیت بدنی زیاد باعث می شود تا زمانی که سگ در بیرون از خانه است گاز از معده اش خارج شود و گاز کمتری در داخل خانه برای دفع شدن باقی بماند.

● آنزیم های هضم کننده  

محصولات مطمئنی وجود دارد که می تواندی بخرید و به سگتان بدهید. خوردن آنها قبل از وعده غذایی یا مابین آن می تواند در هضم غذای آنها کمک کند و باعث رفع گاز معده می شود. به دستور العمل روی بسته بندی آن عمل کنید و خیلی زود خانه تان تبدیل به یک خانه خوشبو می شود.

بررسی دلایل و علت ریزش مو و طاسی در سگ و گربه

ریزش مو در سگ ها و گربه ها اغلب امری ژنتیکی است، یعنی برخی از نژادهای سگ و گربه در هر شرایطی نیز قرار بگیرند یا زندگی کنند، حتما ریزش مو خواهند داشت.

ولی در این مقاله شما با دیکر دلایل و علت هایی که در مقدار و میزان ریزش مو موثر هستند، آشنا خواهید شد.

جالب است بدانید که موها نیز مانند سایر سلول های بدن دارای دوره عمر و زندگی محدودی هستند و پس از طی این دوره می میرند و از بدن جدا می شوند. پس ریزش مو گاها روند طبیعی است.

بیشتر نژاد های مو بلند در سگ ها و گربه ها دارای ریزش موی فصلی هستند اما در این حالت ریزش مو هیچگاه بصورت کچلی بروز پیدا نمی کند و بدن حیوان بی مو نمی شود.

در صورتیکه ریزش مو همراه با خارش شدید بدن یا همراه با طاسی نقطه ای باشد ناشی از بیماری است و باید به دامپزشک مراجعه کرد.

عوامل بسیاری باعث ریزش مو (آلوپسیا) در سگ ها و  گربه ها می شوند. عمدتا بیماری های انگلی و قارچی و البته پرکاری تیروئید ریزش مو را به همراه دارند.

عوامل ریزش مو

تغذیه نامناسب

دامپزشکان معمولا بر اساس نژاد، سن و وزن حیوان برنامه تغذیه ای مناسب برای او دارند. رژیم غذایی نامناسب که دارای مقادیر مورد نیاز ویتامین ها و مواد معدنی نباشد و همچنین غذاهایی که حاوی مواد آلرژن(حساسیت زا)، ادویه های فراوان، مواد نگهدارنده و افزودنی ها (مانند فست فود)  هستند، باعث ریزش مو می شوند. در این موارد استفاده از غذا های طبیعی و ساده و همچنین غذاهای مخصوص حیوانات توصیه می شود. به خاطر داشته باشید تغذیه بیش از اندازه با رژیم غذایی حاوی مرغ یکی از علتهایی تشدید ریزش مو است.

آلرژی

عوامل آلرژی زا مانند مواد شمیایی، برخی شامپوهای نامناسب، دود سیگار و … می تواند سبب افزایش ریزش مو شود.

شستشوی بیش از حد

شستشوی بیش از حد با شامپو حتی شامپوهای مخصوص حیوانات هم سبب ریزش مو می شود. با به حداقل رساندن تعداد دفعات شستشو (حداقل ۳ هفته یکبار) و استفاده از شامپوهای خشک و برنامه منظم برس زدن، به میزان قابل توجهی از ریزش مو ها کاسته می شود.

هنگام برس زدن دندانه های برس باید با پوست تماس پیدا کنند. این کار سبب بهبود جریان خون در سطح پوست شده و به تغذیه مو ها کمک کرده و از ریزش مو ها می کاهد. همچنین با اینکار موهای مرده بین شانه های برس جمع شده و دیگر در محیط اطراف پخش نمی شوند. در نژاد های مو بلند کوتاه کردن مو ها هم تا حدودی ریزش موها را کاهش می دهد.

عوامل عصبی و  محیطی

ترس و استرس از عوامل تشدید ریزش مو است. جدایی از صاحب، تغییر روال زندگی، تنهایی و یا ورود حیوان دیگر که باعث ایجاد استرس و ترس در حیوان می شود ریزش مو را به دنبال خواهد داشت

مثال بارز این نوع ریزش مو بخصوص در گربه هایی که جهت درمان و معاینه در کلینیک های دامپزشکی بستری می شوند، است. این شکل از ریزش مو می تواند بصورت موقت (با برگشت حیوان به خانه) و یا بصورت دائم بدلیل استمرار عوامل عصبی و یا استرس باشد.

کنترل استرس

یک سگ مضطرب نسبت به مواقع عادی ریزش موی بیشتری دارد . اضطراب در سگ ها بر اثر عوامل محیطی مانند تغییر محل زندگی ، از دست دادن یکی از اعضای خانواده یا پت و یا تولد یک کودک به وجود می آید . کنترل استرس معمولا مشکل را حل کرده و ریزش مو را کاهش می دهد .

علت استرس سگ خود را شناسایی کرده و آن را با محبت و توجه ، درمان و یا حتی دارو از بین ببرید.

در صورتی که متوجه شدید ریزش موی سگتان غیر عادیست حتما او را برای معاینه به نزد دامپزشک ببرید تا احتمال وجود بیماری های مختلف از بین برود . بیماری هایی که موجب ریزش مو می شوند شامل مشکلات پوستی ، کرم های حلقه دار ، کچلی و سرطان می شوند .

کک و کنه

کک ها ، کنه ها و دیگر انگل ها می توانند مشکلات زیادی را به وجود آورند . هنگامی که سگ دارای انگل های بیرونی باشد بیش از مواقع عادی خود را می خاراند و همین موجب افزایش ریزش مو می شود .

کک ها و کنه ها را می توان با دارو و شامپو های مخصوص از بین برد .

تغییرات هورمونی

جابجایی مقدار هورمونهای جنسی در بدن یکی از دلایل ریزش مو است. این مشکل بخصوص در حیوانات ماده در زمان بارداری و بعد از زایمان به خصوص در خلف و دم حیوان کاملا قابل مشاهده است. در این مورد خارش وجود ندارد و مشکل تنها با تغذیه مناسب رفع خواهد شد.

همچنین ناتوانی غده تیرویید در تولید مقدار کافی هورمون تیروکسین نیز باعث ریزش مو می شود. در این حالت حیوان انرژی کافی برای فعالیت ندارد و زود خسته می شود. ریزش مو و خشن شدن پوشش بدن بیشتر در زیر گلو، پهلوها و پشت ران ها آشکار می شود.

درمان این بیماری که عمدتا در جنس ماده رخ می دهد، تجویز روزانه ی قرص های تیرویید و ید خوراکی است. آشفتگی هورمونی همچنین در سگ های نر پیر نیز باعث ریزش موهای پشت و اطراف بدن و نرم شدن پوست حیوان می شود و سایر سگ های نر به گمان اینکه سگ ماده است به او توجه ویژه ای نشان می دهند.

این مورد نیز با عقیم کردن سگ نر رفع خواهد شد و در عرض سه تا چهار ماه پوشش کاملا جدیدی جایگزین خواهد شد. تغییرات در میزان هورمونهای آدرنال و پانکراس نیز از عوامل ریزش مو می باشند.

ضعف سیستم ایمنی

نقص در سیستم ایمنی می تواند سبب ریزش مو شود. در بیماری های ویروسی و باکتریایی معمولا ریزش مو شدت می یابد.

بیماری انگلی

انگل های داخلی و خارجی یکی از دلایل ریزش مو می باشند. نیش برخی از انگلهای خارجی سبب ایجاد آلرژی در بدن حیوانات شده و ریزش مو را تشدید می کند. جرب ها از مهمترین انگل های پوستی هستند که باعث ریزش موها می شوند.

جرب دمودکس که شایع ترین عامل آلودگی در سگ ها محسوب می شود باعث ریزش موی بدون خارش در نواحی پیشانی، اطراف چشم ها، پوزه و مخصوصا پنجه و لای انگشتان می شود. جرب سارکوپتس هم که عامل بیماری گال می باشد در نواحی کم موی بدن مثل گوش، اطرلف چشم، سر و گردن، شکم، آرنج و پاها سبب خارش شدید، قرمزی و ریزش مو می شود. برخی کک ها وشپش ها نیز از عوامل ریزش مو هستند.

بیماری قارچی

قارچ های پوستی بیشتر ریزش مو را بصورت موضعی ایجاد می کنند. اما برخی قارچها باعث ریزش مو در کل بدن می شوند.

سرطان

سرطان های پوستی سبب ریزش مو می شوند.

منبع: hopmeow

نشانه های بیماری در سگ ها

بیماری دیستمپر سگ

دیستمپر چیست؟

بیماری دیستمپر سگ یا Canine distemper virus یک بیماری ویروسی است که عمدتا بر ریه، روده و سیستم عصبی سگ تاثیر می گذارد. 

این بیماری بعد از هاری دومین بیماری کشنده ویروسی در سگها است .ویروس به صورت مسری و در اثر تماس مستقیم و نزدیک از سگی به سگ دیگر انتقال پیدا می کند. ویروس دیستمپر به راحتی توسط ضد عفونی کنندهای معمولی در محیط از بین می رود. این ویروس در گرمای محیط در عرض چند دقیقه کشته شده اما می تواند در دمای نزدیک به یخ زدگی تا هفته ها دوام بیاورد. علایم دیستمپر در سگ چیست؟ سگهای جوان 6-3ماهه واکسن نشده بیشتر در معرض ابتلا به دیستمپر هستند. ویروس از طریق ترشحات بینی سگ مریض پخش شده سپس به بینی سگ سالم رفته، در آنجا رشد پیدا کرده و در تمام بدن پخش می شود. یک هفته بعد از آلوده شدن سگ تب میکند که صاحبش می تواند متوجه آن نشود. دو هفته بعد از آلوده شدن ویروس باعث تخریب شدید سلولهای بینی، چشم، ریه و روده ها می شود. این بافتهای صدمه دیده محل مناسبی برای رشد باکتریها و ایجاد عفونتهای ثانویه باکتریایی می شوند. این الودگی ترکیبی (ویروس + باکتری) باعث از بین رفتن اشتها، تب، بینی پوشیده از ترشح، ریزش ترشحات غلیظ از چشمها، ذات الریه و اسهال می گردند. همچنین ویروس به بالشتکهای کف پاهای حیوان حمله کرده و باعث پوسته پوسته و ضخیم شدن آنها می شود. ویروس میتواند به سیستم ایمنی بدن آسیب رسانده و موجب ضعیف شدن دفاع بدن در برابر دیگر عفونتها (عفونت های ثانویه) شود. اگر بخش باکتریایی بیماری با آنتی بیوتیک کنترل شوند سگ برای 3-2 هفته بهبود میابد اما علایم مربوط به اختلالات عصبی میتواند بعدا دیده شود حدود نیمی از سگهایی که به دیستمپر مبتلا می شوند علایم بیماری عصبی از خود نشان خواهند داد. ویروس دیستمپر سگها جذب بافت های عصبی شده و در آنجا به خوبی رشد می یابند. صدماتی که در مغز و نخاع در اثر فعالیت ویروس ایجاد میشود باعث ایجاد تشنج های صرع مانند و تشنج های موضعی (مثل پرش عضلات) می گردد. صدمه به نخاع می تواند باعث ضعف و فلجی سگ گردد. بیشتر سگ هایی که به نوع عصبی بیماری دیستمپر دچار می شوند، می میرند یا به روش انسانی توسط تزریق مقادیر زیاد بعضی داروهای بیهوشی کشته (مرگ آسان) می شوند. چه آزمایشاتی برای تشخیص دیستمپر لازمند: تشخیص قطعی دیستمپر در سگها تا وقتی که علایم معمول این بیماری (مثل ترشحات چشم یا ذات الریه) دیده نشوند معمولا سخت است. 14 روز بعد از آلوده شدن جداسازی و تشخیص ویروس در بافتهای آلوده سخت خواهد بود. در ایران از کیت های ایمنوکروماتوگرافی سریع (همانند تست حاملگی خانمها با ادرار) که با استفاده از ترشحات چشم و بینی نتیجه را اعلام می کنند. اگر دو خط نوار کیت قرمز شد نشان دهنده مثبت بودن آزمایش است و نشان می دهد که سگ به ویروس آلوده شده اما اگر یک خط قرمز بر روی نوار روشن شود منفی بودن آزمایش تفسیر می شود. افزایش عیار پادزهر ضد دیستمپر در بدن سگهای واکسینه نشده میتوان شک ما را به این بیماری معطوف نماید. تشخیص دیستمپر در سگهایی که علایم عصبی از خود نشان می دهند بدون اینکه علایم معمول دیستمپر را داشته باشند نیز دشوار است.

چه درمانی برای دیستمپر وجود دارد:

در حال حاضر هیچ درمانی بر ضد ویروس دیستمپر وجود ندارد بنابراین درمان تنها محدود به آنتی بیوتیک ها برای کنترل عفونت های باکتریایی است. درمان با آنتی بیوتیک ها باعث بهبود بسیاری از علایم بیماری شده اما از ورود و صدمه زدن ویروس به بافت عصبی در مغز و نخاع جلوگیری نمی کنند.مراقبت از سگ های مبتلا به دیستمپر مثل دادن غذاهای باکیفیت و خوشمزه و فراهم نمودن یک محیط بدون استرس برای بهبود حال عمومی و اشتهای حیوان بسیار مفید خواهد بود.

پیشگیری از دیستمپر سگ:

به خاطر اینکه درمان محدود است پیشنهاد می شود از روشهای پیشگیری توسط واکسن استفاده شود. واکسن های دیستمپر می بایست وقتی توله از شیر گرفته شد شروع شوند. اگر مادر واکسینه شده بود یا از بیماری دیستمپر بهبود یافته بود میتواند پادزهر دیستمپر را از طریق شیر به توله ها انتقال دهد. اما این پادزهر تنها تا چند هفته می تواند توله را از گزند بیماری دور نگاه دارد. میزان پادزهر محافظتی که مادر به توله انتقال می دهد بستگی به میزان موجود پادزهر بدن مادر دارد. این پادزهرها با اینکه باعث حفاظت توله از بیماری دیستمپر می گردند اما می توانند باعث ایجاد تداخل در عملکرد واکسن نیز بشوند. تا وقتی که پادزهر مادری در بدن توله وجود داشته باشد واکسیناسیون با موفقیت نمی تواند در توله ایجاد محافظت کند. در سن 6 هفتگی نیمی از توله ها ی به دنیا آمده دیگر پادزهر مادری کافی برای تداخل با واکسیناسیون را ندارند. وقتی توله رشد پیدا کرد کم کم پادزهر حفاظتی که از مادر به توله انتقال می یابد، از بین می رود تا جایی که در سن 13 هفتگی 95 درصد توله ها در معرض مبتلا شدن به دیستمپر قرار می گیرند. از نظر اقتصادی تعیین میزان پادزهر مادری در بدن توله مقرون به صرفه نیست بنابراین واکسیناسیون در برابر دیستمپر می بایست سریعا بعد از شیر گرفتن توله در سن 7-6 هفتگی شروع و پس از ان هر 3-2 هفته یکبار تا سن 14 هفتگی ادامه پیدا کند.

توله ها می بایست تا وقتی که واکسیناسیون کامل نشده از دیگر سگها جدا نگاه داشته شوند .

برنامه واکسیناسیون پیشنهادی برای حفاظت توله ها از این بیماری کشنده بسیار موثر است.